Nida

Dediler ki falda görülmüş

Etrafım hep paralarla örülmüş

Yakınmış bitişi kederin, sefaletin

Olacakmışım ben parayla metin

Dünya malım olsa neyleyim

Bir hurinin Nida'sıdır beklediğim

Kardelen

sende bir koku var

gülden, menekşeden yukarı

sende bir koku var

laleden sümbülden öteye

sende bir koku var

sanki baharda açan kır çiçeği

sende bir koku var

kışın kardan çıkan kardelen

kokusunu vermek için deldi

buz gibi yüreğimi

Portremin Sahibine

Bir portre çizdim bundan yıllar yıllar evvel

Ve bir terazinin bir kefesine koydum onu

Gelenler, gidenler hep onunla kıyaslandılar

Nelerinin eksik yada fazla olduğunu bilmeden gitti çoğu

Bir portre çizdim ve terazinin kefesine koydum onu

Yeri oldu ben bile tarttım kendimi

Çok mu ağır oldu merak ettim doğrusu

Bu kadarı fazla mıdır bana diye

Öyle bir portre çizdim ve terazinin kefesine koydum ki

Yıllar geçti hiç hafif kaldığı olmadı

Dengeleyemedi hiç kimse bu portreyi

Usulca kimi zaman ve kimi zaman hiddetle indiler kefeden

Bir portre çizdim ve terazinin kefesine koydum onu

Umutsuzluğa sürükleyen bir portre

Gelmez boşuna bekleme diyen çakır gözlü bir portre

Sarı kara bir portre

Bir isim vermeliydim bu portreye

Farklı olmalıydı kendi gibi

Özündeki ve yüzündeki farkı yansıtan bir isim

Leyla olmazdı klasik, şirin fena değildi aslında

Derken

Çınlattı kulaklarımı

Bir ses, bir Nida...